Kamil Ayvaz

KIŞ UYKUSU Günlerdir yağan kar her tarafı beyaza bürümüş, soğuğunu bütün şiddetiyle hissettirmeye başlamıştı. Toprak damlı evlerin bacalarından tüten gri dumanların yoğunluğu kışın şiddetini kendi için tasvir ediyor, bu küçük damların altında yaşayanlar ise ellerinden geldiği kadar soğuğa dayanmaya, hayata tutunmaya ve yaşamaya gayret ediyorlardı. Hasan ve Emine de bu köyün hayatta kalma telaşına düşmüş insanlarından sadece ikisiydi. Tabii birde yeni doğmuş, henüz beş aylık olan küçük yavruları Fatma vardı. Evleneli yaklaşık iki yıl olmuş ve anasız babasız büyüyen Hasanın dedesinden kalan iki gözlü kerpiç eve yerleşmişlerdi. Çok rahat ve sakin bir hayatları olmasa da mutluydular, Fatma doğduktan sonra daha da mutlu olmuşlardı tabi. Ancak doğumunun sonbahara denk gelmesi Emine için çok da iyi olmamıştı. Küçük yavrusuna bakmakta zorlanıyor, gündüzleri sazda çalıştıktan sonra eve gelip hem yemek hazırlıyor, hem kızına bakıyor, hem de bu soğuk kış gününde iki güne bir kızı

ESKİ BİR ANI Saat gece yarısı. Dışarda şiddetli bir yağmur. Bomboş bir ev, sessiz ve karanlık. Bu karanlığın içinde ise kaybolmaya, silinmeye yüz tutmuş bir adam. Elinde art arda kaçıncısını yaktığını bilmediği sigarası. Zihninde ise eski bir anı. Artık yazmak zorunda olduğu bir anı. Yıllar sonra tekrardan döndüğüm bu küçük şehirde başladı bu karanlık gece. Mevsim sonbahar, aylardan ekim. Yapraklar çoktan dökülmeye yüz tutmuş, kış havası hafiften hissedilmeye başlamış. Aynı eskiden olduğu gibi çok soğuk bu şehir. Trenden inmiş hayatımın büyük bölümünün geçtiği bu şehrin dar sokaklarında yürüyorum. Özlemiş miyim bu şehri ne? Oysa zamanında çok defa sıkılmış ve kaçmıştım bu şehirden, insanlarından. Şimdi ise yüzümde ince bir tebessüm ve mutlulukla yürüyorum. Acı da olsa, kötü de olsa insan alıştığı şeyi bir gün mutlaka özlüyor. Çünkü özlemek insanın ruhunda var. Ve de hatırlamak, hatırlamak da insana ait ve özgü bir şey, istemese de yaşamak zorunda olduğu bir eylem.