biraciinsan.öykü

-
                                         BIR ACI İNSAN
  
Günlerdir arayıp sormadığı kimse kalmamış, çalınmadık kapı bırakmamıştı. Ancak ne bir kimse yardım eli uzatmış, ne de derdini, acısını dinleyip bir çıkar yol göstermişti. İçinde bulunduğu çıkılmaz durumun verdiği acı yetmezmiş gibi etrafındaki insanların kendisine bu kadar kayıtsız kalışı, bencilliği ve düşüncesizliği hayata olan umudunu iyice yiyip bitirmişti. İnsanların bu hâle gelmiş olmasına biraz şaşırsa da bunu kabullenmiş, bu hayatın artık tamamıyla insanların kendi dünyaları etrafında dönüyor olduğu gerçeğini son günlerde bütün şiddetiyle yaşamıştı. Artık hayata olan son umudu da bugün yok olup gitmişti. Belki de birazdan yaşanacak olanlar içinde bulunduğu çaresiz ve zavallıca olan durumun sebebi olarak değil de, insanlara olan dargınlığı sebebiyle vuku bulacaktı.

  Son zamanlar da aklını işgal eden acı düşünce bugün tamamıyla zihnine yer etmiş, şu an ise işgal etmekle kalmayıp harekete geçmesine de sebep olmuştu. 
Günler öncesinden hazırladığı, orada unutulup gitmesini temenni ederek küçük bölmeye yerleştirdiği  kalın ve sert urganı yan tarafında duran dolabın çekmecesinden yavaşça çıkardı. Elleriyle uzun uzun okşadı ve gözleriyle dikkatlice inceledi. Vazgeçmesini sağlayacak bir nedenin, bir sebebin olmasını bekliyordu ancak böyle bir şeyin de artık mümkün olmadığını biliyordu. Bilmesine rağmen yine de "ölüm" kelimesinin hissettirdiği duygularla geçen her saniye bu sebebi arıyordu. Ancak o sebep bir daha hiçbir zaman gelmeyecekti. 

Oturduğu sandalyeden kalkarak dört ayaklı eski, ahşap tabureyi eliyle küçük odanın ortasına doğru kaydırdı. Her geçen saniye iyice ağırlaşan ayaklarıyla zor da olsa sandalyenin üzerine çıkabildi. İstemsiz bir şekilde gözleri yine elindeki urgana kaydı. Ardından tavana dikilen gözleri odanın çatısında uzanan kirişlerden tepesinde olanı süzmeye başladı. Her ne kadar artık düşünmemeye, yaşadığını unutup artık ölü bir adam olduğunu kabullenmeye uğraşıyor olsa da kendine engel olamıyordu. Tüm bunlara rağmen çevik bir hareketle, ayak parmak uçlarıyla biraz daha yukarıya uzanarak elindeki ipi kirişten geçirdi ve sıkıca bağladı. Bu hızlı eylemin verdiği sıkıntıyla son düğümü attıktan sonra derin bir nefes daha aldı. Başını kaldırıp karşıya baktığında önünde saklanan geniş halka içinde tarifi mümkün olmayan bir duygunun peyda olmasına sebep oldu. Bu garip duyguyu, belki de aniden gelen bu ani ürpertiyi atlatması çok uzun sürmezken bu defa önündeki masanın üzerinde duran kağıt ve kalem ilişti gözüne. Birkaç saniyelik seyrin ardından bir iki cümle bir şey yazmayı, geride kalanlara hitaben birkaç satır kaleme alma fikri zihninden geçti. Ancak bir an da neden burada, eski bir sandalyenin üzerinde, tavanından koca bir ip sallanan oda da olduğunu hatırladı.

"Burada olmama sebep olanlara ne diyeceğim ki, diye düşündü. Onlara veda edecek, onları sevdiğimi söyleyecek halim yok ya. Onlara ancak teşekkür edebilirim, bana böyle acılarla ve çaresizliklerle dolu bir yaşam veren hayata, bu acıların ve çaresizliklerin umurlarında olmadığını yüzüme vuran insanlara... Hem ölmek üzere olan bir insan ne diyebilir, ne yazabilir ki? Hangi sözcükler onu bu durumdan vazgeçirip tekrar hayata tutunmasını sağlayabilir. Dakikalar içinde ölecek olan bir insan acısız bir sondan başka ne isteyebilir ki? Acısız bir ölüm ve zahmetsiz bir cenaze merasimi, bu kadar. Aslında korkuyorum, ölü bedenimin dahi toprağa gömülürken insanlar tarafından aşağılanacak ve nefretle bakılacak olması sebebiyle korkuyorum. İnsan ölmek istediğinde dahi rahat ölemiyor artık bu hayatta."

 Dalgın dalgın geçen bir iki dakikanın ardından kendine gelerek neden burada olduğunu bir kez daha hatırladı. Ancak bu defa daha kararlı, daha arzulu ve daha sakindi. Önünde kendisini bekleyen  ipi başından hızlıca geçirdi, gözlerini sımsıkı kapattı ve derin bir nefes daha aldı. Hayata ve insanlığa olan öfkesini, dinmeyen nefretini bir kez daha hissederek gözleri kapalı, altında duran sandalyeye sert bir tekme savurdu. Düşen sandalyenin çıkardığı ses odanın içinde yankılanırken çırpınan ayakların ve boğazdan ağır ağır gelen hırıltı sesleri duyulmaya başladı. Hırıltı sesleri biraz daha şiddetlenirken bir süre sonra azalmaya başladı, süratle çırpınan ayaklar sakinleşti. Biraz önce kapalı olan gözler düşen sandalyeyle istemsizce açılmışken kısa bir sürenin ardından dünyaya dair son gördükleri üzerine sazlık atılmış kirişli tavan olurken onlarda ağır ağır kapandı. Kısa bir sessizlik... Birkaç saat önce içilen, ancak ne olduğu tahmin edilemeyen koyu sıvı ağızdan dışarı çıkmış, eskimiş beyaz gömleğin üzerine doğru yavaş yavaş akarken odanın içinde duyulan tek ses, ucunda bir et yığını sallanan ipin kirişe uyguladığı ağırlıktan dolayı çıkan acı gıcırtı...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

-
  BİZİ HATIRLA                                                                                      1921 yazı, Anadolu’da bir köy   1 Dışarıdaki kavurucu sıcağın altında iyice yorgun düşen yaşlı at zor da olsa değirmene ulaşabilmiş, derince bir nefes almıştı. Bu sırada genç Rıfat ise yorgun düşen atının çektiği arabadan buğday çuvallarını yavaş yavaş indirmeye başladı. İndirip değirmende öğüteceği sadece 6 çuval buğdayı vardı. Normalde bu sayı 20’den aşağıya düşmezdi ancak bu yıl havaların kurak gitmesi ve harbin iyice ağırlaşması sebebiyle verim düşmüştü.   Rıfat at arabasından sırtladığı çuvalları değirmene taşımaya başladığı sırada değirmenin arka tarafından bir grup askerin geldiğini gördü. Sırtındaki çuvalı değirmenin kapısına bıraktı ve dikkatli gözlerle gelen askerleri süzmeye başladı. Gelen askerlerin ağır ve güçsüz adımları harbin onları ne kadar yorduğunu; yüzlerindeki solgunluk ve durgunluk ise nasıl da acımasız bir kavganın içinde olduklarını kanıtlıyordu. Askerle
Devamı

birzamanlar.öykü

-
Resim
                                             B İ R ZAMANLAR Kardeşim Ömer'e ve değerli babaannesine ithafen; Yorgun vücudu altındaki, içine sert yün doldurulmuş döşeğin üzerinde boylu boyunca uzanırken, karnından gelen sesler gecenin karanlığında taş duvarlı odanın içinde yankılanır derecesine şiddetliydi. Korkuyordu, bu garip korkunun sebebi ise midesinden gelen seslerin yanı başında uyuyan kocasını uyandıracak olması ihtimaliydi. Üzerine çektiği yorgana sıkıca sarıldı, bacaklarını kendine doğru çekerek diz kapaklarını karnına dayadı. Bu hareketi sesi biraz daha bastırmış, bir süre sonra da uykuya dalmasına vesile olmuştu. Uyurken ise aklındaki tek şey yarın sabah kahvaltısında kendi payına düşecek olan bayatlamış, biraz da sertleşmiş olan yarım ekmekti. 1950’lerin sonuna yaklaşılmışken böyle tarihlerin dağ başına kurulmuş olan bu ücra köyde çok bir önemi olmuyordu. Bu insanlar hayatın “yaşanılan” kısmından o kadar uzaktılar ki, bazıları dünyanın sadece bu
Devamı

eskibiranı.öykü

-
Resim
ESKİ BİR ANI Saat gece yarısı. Dışarda şiddetli bir yağmur. Bomboş bir ev, sessiz ve karanlık. Bu karanlığın içinde ise kaybolmaya, silinmeye yüz tutmuş bir adam. Elinde art arda kaçıncısını yaktığını bilmediği sigarası. Zihninde ise eski bir anı. Artık yazmak zorunda olduğu bir anı. Yıllar sonra tekrardan döndüğüm bu küçük şehirde başladı bu karanlık gece. Mevsim sonbahar, aylardan ekim. Yapraklar çoktan dökülmeye yüz tutmuş, kış havası hafiften hissedilmeye başlamış. Aynı eskiden olduğu gibi çok soğuk bu şehir. Trenden inmiş hayatımın büyük bölümünün geçtiği bu şehrin dar sokaklarında yürüyorum. Özlemiş miyim bu şehri ne? Oysa zamanında çok defa sıkılmış ve kaçmıştım bu şehirden, insanlarından. Şimdi ise yüzümde ince bir tebessüm ve mutlulukla yürüyorum. Acı da olsa, kötü de olsa insan alıştığı şeyi bir gün mutlaka özlüyor. Çünkü özlemek insanın ruhunda var. Ve de hatırlamak, hatırlamak da insana ait ve özgü bir şey, istemese de yaşamak zorunda olduğu bir eylem.
Devamı